Print this entry

Twee diensten, de ene op donderdag om 9.30 uur en de andere op zondag om 10.30 uur. Ik was van plan om op donderdag al over de dienst te schrijven maar bleef puzzelen totdat de dienst van zondag geweest was. De kunst is om je eigen belevenissen wel mee te laten spreken maar als instrument voor het grotere en bovenpersoonlijke gebeuren van het altaarsacrament. En dat is soms best lastig als het stille diensten zijn en de periode van stille diensten ook wel erg lang begint te duren.

Nu hebben we in Leeuwarden het perspectief dat we met Pinksteren weer “open gaan” , ja, natuurlijk met nog restricties en voorzichtigheden maar toch. Dat speelt mee in de perceptie van deze Hemelvaartstijd: dat het dus nog geen Pinksteren is, en nu ja, daar bevinden we ons in een oer-traditie van het eerste Pinksteren, dat je in een verwachting leeft en dat je daar met je bewustzijn al naartoe reikt maar dat je er niet even snel heen kunt gaan.

Dit jaar is werkelijk alles anders dan anders, en de Hemelvaartstijd in deze stilte en afzondering is dat dus ook. Voor mij was er niets extatisch aan, hoewel de beleving wijd was en groot. Het gaat immers om het aardezijn en het hemelzijn. Ik werd innerlijk erg wakker toen de woorden klonken in de dienst dat Christus het aardezijn mee opneemt in het hemelzijn. In het Duits is dat “opnemen” anders benaderd, daar heet het “einverleibt”, tja, vertaal dat maar eens, zoiets als “inbelichaamd” maar dat is dan weer geen Nederlands. einverleibt dus en ook nog eens als een werkwoord. Het werkwoord is “einverleiben” en wel zo gebruikt dat Christus het  aardezijn “einverleibt” in het hemelzijn. Niet andersom, wat je misschien meer voor de hand liggend zou vinden.

Andersom zou zijn dat je op aarde een stukje hemel in je draagt. Niks verkeerds aan natuurlijk, maar de beweging van Hemelvaart is in deze woorden die andere. Ik heb er even voor nodig gehad om op iets te komen wat ik eigenlijk wel wist. Dat kun je soms hebben dat je iets herontdekt en dan is het ineens een laag dieper. De wolken zijn omhooggetild water, omhooggetilde meren, rivieren, omhooggeheven zee, wat een machtige kracht is daar werkzaam in dit optillen.

Dit proces van de omhooggetilde wolken die dan weer op de aarde neerzegenen, nee, dit is geen tikfout en nee het hoeft niet meteen een wolkbreuk te zijn, en ja de Nederlandse boeren wachten op dit moment met smart op buien na alle droogte, dit proces is de grote waterkringloop van onze planeet en deze wordt als beeld gebruikt voor het optillen van iets dat veel verder en dieper gaat.

Het is het aarde-element zelf, het vaste, het gestructureerde, het gewordene, het dragende dat ook opgetild wordt tot in de hemelsferen en van daaruit neerdaalt en daaruit onstaat dus het stukje hemel op aarde. Dan is het aldus opgetilde aardse ook verwandeld, het is doordrongen met hemelkrachten. Dat is het beeld van het heffen van de substanties in de transsubstantiatie.  Dan zijn ze in de Christussfeer gebracht waardoor ze gezegend worden: laat zijn het brood, laat zijn de wijn……

Het zou ook de hele aardewereld kunnen zijn met alles wat tot haar behoort, die uit haar gevallen zijn, uit haar aan verval prijsgegeven zijn wordt opgetild, denk aan het herfstgedicht van Rilke :  und in den Nächten fällt die schwere Erde….. es ist in allem…. und doch ist Einer, der unendlich sanft alles in seinen Handen hällt, in NL: en in de nachten valt de zware aarde….het is in alles, …..en toch is er een, die oneindig teder alles in zijn handen houdt, je kunt niet uit Gods hand vallen, al lijkt het soms wel eens zo, hij draagt het zijn.

Wat de waterkringloop in de natuur is en die wordt volbracht vanuit de krachten die in de natuur zelf aanwezig zijn wordt op deze diepere en dichtere laag volbracht vanuit iets dat boven de natuurprocessen uitgaat. Het nog dichtere en het nog compactere, dat wat het aardachtige van onze aardewereld uitmaakt en dat wij ook in ons zelf dragen en wat schijnbaar zo ondoordringbaar is: het wordt doordrongen door het Christuswezen dat zich nu juist daarmee heeft willen verbinden.

Het zal wel met de stemmingen van dit bijzondere jaar te maken hebben dat dit element van de zwaarte in de beleving zo op de voorgrond trad. De aardezwaarte kan eigenlijk niet opgetild worden vanuit natuurkrachten zelf maar wel vanuit de Christuskrachten die zich met onze wereld hebben verbonden. Dat gaf de bijzonder ernstige stemming aan deze beide diensten. Het was  echter ook een ingehouden feestelijke stemming.

Toch is dit delen over ervaringen in stille diensten langs deze weg een voorlopig middel.

Het is zo virtueel en te ijl om een sacramentsgemeenschap op den duur te voeden. Juist daarom deel ik langs deze weg iets van de zwaarte die ik erbij voel.  Het is nog steeds rëeel , het voltrekken van de diensten op deze manier.  Maar het wordt wel weer hoog tijd om het tot de fysiek gedeelde ervaring te maken waar onze dienst voor is bedoeld.

Nu ja, er wordt dus aan gewerkt.

Met Pinksteren is dus de dienst weer toegankelijk, zij het helaas nog zonder fysieke communie. We zullen met deurbeleid en stickers op stoelen en nog even niet zingen het zo veilig mogelijk voor jullie allemaal maken. Nog even geduld a.u.b.

Hartelijke groet van Nina.

Print this entry

Vandaag was een intieme dienst. Het uitbundige van het begin van de Paastijd was minder op de voorgrond en er was een stillere kwaliteit aanwezig die gevoed werd door de evangelieinhoud van Johannes 10: Ik ben de Deur, Ik Ben de Goede Herder.

Tijdens de dienst kwam er bij mij iets tussendoor. Ken je dat ook? Er kan werkelijk van alles tussendoor mee de dienst in. Het was een herinneringsbeeld aan een schaapskooi ergens op een heide, in Drenthe geloof ik, maar dat weet ik niet helemaal zeker waar dat was. Het was overdag. Je kon door een kleine opening de schaapskooi binnenkijken. Die was groot en er waren veel schapen binnen. Het dak was ruw met riet gedekt. Je zag er overal kleine openingen die schitterden als sterretjes. Dus buiten de daghemel en binnen een soort kleine afbeelding van de nachthemel met sterren als gaatjes door het donker naar een groot licht.

“Een beeld voor het aards bewustzijn van de fysiek geïncarneerde mens”, dacht ik. Tja, dat dacht ik dus. maar dat dat zo chiq klinkt is alleen maar omdat je het in woorden moet opschrijven, ik zou het veel simpeler willen zeggen maar dan komt dit bericht niet meer voor morgenochtend af. Dus dan maar zo.  Terug naar het beeld. Dat bewustzijn is de spiegel van een veel grotere werkelijkheid, en de deur is de poort ernaar toe en de goede herder leidt je naar buiten maar ook naar binnen. Dan loop je niet verloren rond, en je binnenwereld is ook niet afgesneden van de grote wereld maar je hebt een zinvolle plaats in het geheel en jouw bewustzijn doet er echt toe.

Het was maar een moment tijdens de dienst. Dit soort dingen verlopen niet in klokkentijd en het opschrijven ervan duurt al zoveel langer dan de belevenis zelf, die is eigenlijk als in een flits. Maar ik wilde die toch graag delen, omdat het beeld praatte met de evangeliebeelden, en deze blogberichten toch pogingen zijn om via een verhaaltje op het web met elkaar in contact te blijven. Ik mis jullie ook echt wel hoor!

Zoals gezegd: de dienst was intiem van karakter, terwijl die dat uiterlijk natuurlijk sowieso was, zo zonder fysiek aanwezige gemeente, maar dit was dus vandaag ook intiem aan de binnenkant. In die intimiteit: het besef van de met Christus verbondenen, en dat die echt heel erg wezenlijk zijn, en dat dat voor de wereld van Christus genoeg is, om het in de woorden van ons credo te zeggen: gemeenschappen waarvan de leden de Christus in zich voelen mogen zich verenigd voelen in éen kerk, één ecclesia. Verbasterd Grieks voor de “beroepenen”  en het begrip wordt meteen daarna uitgewerkt: …..waartoe allen behoren die de heilbrengende macht van de Christus ervaren . In het Duits: twee keer  fühlen  en het Nederlandse ervaren aan het eind is in het Duits  empfinden, wat ook een soort voelen is maar ervaren is ook wel erg mooi, het verwijst bijvoorbeeld naar de ervaringsdeskundige, een begrip dat geloof ik bij de oprichting van De Christengemeenschap nog niet eens bestond.

Ervaringsdeskundigen dus. Nou, die worden tegenwoordig op hun waarde geschat.

Van daaruit een uitstapje, beste ervaringsdeskundigen: dit raakte mij in het evangelie van vandaag op een andere manier dan in andere jaren, die woorden: en ik heb ook schapen die niet uit deze hof zijn en ook hen heeft mijn Ik te leiden………..

We kunnen het evangelie lezen en ingaan en uitgaan en weide vinden en dat voelen en dat moge ons gebed zijn voor de wereld en voor allen die niet uit deze hof zijn. Er is wildheid en verschrikkelijkheid en ontreddering volop. De ordenende en leven ( weide) brengende krachten in de ziel zijn er echter ook. Ze zijn aanwezig ook als ze niet gekend, overschreeuwd, ontkend of door angst of wat dan ook ongrijpbaar blijven.

Je kunt ze er niet van buiten af in-evangeliseren, ja dat zou je wel willen, maar dat gaat niet hè?, maar je kunt wel bidden voor de wereld en voelen dat Christus dat doet, dat Christus de hele tijd bidt voor de wereld, het is dus zijn eeuwigdurende gebed en je stemt er mee in, en zeg niet dat dat machteloos is, ja dat lijkt het soms wel, en het is het eigenlijk ook maar dat lijkt liefde toch altijd, liefde is iets anders dan macht en in werkelijkheid is het toch de sterkste kracht, de almacht van God is dus Gods liefde, er is niet sterkers dan dat en tegelijk is het ook machteloos maar het is wel liefde en die kracht meebidden is in de kracht van Christus bidden. En daarom bidden dat mensen de Christus in zich ontdekken, en in anderen.

Die kracht leidt ons en de mensen om ons heen uiteindelijk er doorheen. Er midden doorheen. Geen gesus, geen magische oplossingen, geen domme ontkenning, geen wensdenken, geen gemarchandeer, geen uitstel, niet treuzelen, niet haasten,  niet doldriest, niet laf, vul maar in wat je aan begrippen en eigenschappen te binnen schiet die deze middenkwaliteit omlijsten, het zijn er nogal wat .

En dan kom je uit bij die naam van Parcival:  gewoon er midden doorheen, en door medelijden wijs, dat laatste probeert Boedhha ons al te leren, wel een hele heisa trouwens , maar volgens Boedhha kunnen we dat ook leren.

Mijn overbuurvrouw heeft haar demente man in een verpleeghuis. Ze heeft hem al vijf weken niet gezien, want dat mag niet. De man snapt er helemaal niks van. Het enige lichtpuntje is dat hij geen besef van tijd meer heeft en dus niet weet dat het al vijf weken zijn. Roepen dat de Heer met hem is (ze zijn allebei trouwens ook christelijk) helpt niet echt hè? Herkenbaar? Hebben jullie ook van dit soort belevenissen? Je bewustzijn doet ertoe, ook als het zeer doet…..

Hartelijke groet van Nina